Page 84 - Przewodnik po Głuchej Warszawie

Grób Manczarskich

Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie w roku 1917. Aleksander Manczarski (w okularach). Źródło: AIG
kw. 76, rząd 6, miejsce 10 w Warszawie (przez jakiś czas bezinteresownie).
kierownika Szkoły dla dzieci głuchych żydowskich
Był również prezesem zarządu Stowarzyszenia
Nauczycieli Szkół dla głuchoniemych i ociemnia-
łych w Polsce (1923–1932). W tym czasie pracował
również jako redaktor publikacji „Kwartalnik”
a potem „Nauczyciel Głuchoniemych i Ociem-
niałych”. Był członkiem honorowym I Małopol-
skiego Towarzystwa Głuchoniemych „Nadzieja”
we Lwowie, Chrześcijańskiego Towarzystwa
Głuchoniemych „Opatrzność” oraz Towarzystwa
Ociemniałych Byłych Wychowanków i Wycho-
wanic Warszawskiego Instytutu Głuchoniemych
i Ociemniałych.
Natomiast Barbara z Truszkowskich Manczar-
ska była nauczycielką Instytutu Głuchoniemych
i Ociemniałych w Warszawie w latach 1887–1900.
Julia z Mocniaków Manczarska również pracowa-
ła w tej placówce w latach 1919–1966.

Aleksander Manczarski ćwiczy wymowę u niesłyszących
uczniów Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych
w 1926 roku. Źródło: NŚ

80